Vrijdagavond, ik haal mijn zonen op aan school en éénmaal op de achterbank begint het geruzie wie er eerst het woord mag nemen. Mijn oudste zoon geeft aan dat hij iets heel belangrijk te zeggen heeft. Heel opgejaagd begint hij zijn verhaal over ruzie met zijn vriendjes. De kindjes pesten hem op de speelplaats. Telkens als hij iets zegt antwoorden ze met blah, blah, blah,… Op het einde van zijn verhaal zegt hij: “mama, ik heb alles geprobeerd wat ik van jou heb geleerd om het pesten te doen ophouden. Ik heb stop gezegd, duidelijk gezegd dat ik het niet fijn vond, ik ben in de omgeving van de juf gaan staan, ik ben met andere kinderen gaan spelen….”

Er komt een trots gevoel over mij… dit is mijn zoon die niet altijd lijkt te luisteren naar de raad van zijn mama, maar het dan toch oppikt. 

Maar dan hoor ik hem zeggen: “mama, hoe gaan WE dit NU oplossen?”

Ik zeg  hem dat ik er moet over nadenken, dat ik niet meteen op alles een antwoord heb. Op die manier maak ik hem duidelijk dat ik niet alle wijsheid in pacht heb. Ik vang van hem een heel bedenkelijke blik op via de achteruitkijkspiegel. 

Een mama is eigenlijk ook maar een klein meisje dat groot is geworden

’s Avonds, als ik hem in bed stop vraag ik hem of hij het nog wil hebben over de situatie op school. Ik vat zijn verhaal samen. Meteen zie ik de goedkeurende blik van hem – mama heeft naar mij geluisterd. Ik ga verder dat we samen een oplossing gaan bedenken. Hij kijkt mij met grote ogen vol verwachting aan.  Ons eerste idee is om het liedje van blah, blah, blah van Armin van Buuren te zingen als hij terug in die situatie komt. Hij overweegt om erbij te dansen. Een paar seconden later vertelt hij dat hij met zijn vriendjes al eens een rockband heeft nagedaan en hoe fijn dat dit was.

Ik vraag hem of we nog een tweede oplossing moeten verzinnen. Hij zegt: “ nee mama, ik denk dat het wel zal lukken.” Op de vraag of hij echt zal zingen antwoord hij met een lach: “ik denk het niet, maar het komt goed”.

Als jouw kind met een probleem naar jou toekomt, probeer oprecht te luisteren naar zijn/haar verhaal, maak tijd en toon empathie… en als hij/zij jouw steun voelt, is humor vaak een fijne oplossing.